Steveanna Dextra Valerié

Konu: Steveanna Dextra Valerié Ptsi Mayıs 25, 2009 4:36 pm

Karanlığın, sıkça yerleşmiş ağaçların gürültüsünü bastırdığı tartışılamazdı. Gökyüzünden düşen her küçük yağmur damlası, saniyelerin geçtiğine dair uyarıyordu doğayı. Sol elini kaldırıp, altına oturduğu büyük ağacın gövdesine dayadı. Ağacın gövdesinin sıcaklığı, pürüzsüz, beyaz ve soğuk vücudunun sıcaklığından farklı değildi. Ancak eserken aynı zamanda serin yağmur damlalarını etrafa savuran rüzgarın her ikisinden de soğuk olduğu kesindi. Ellerini ağacın sert gövdesinden çekti ve etrafa bakınarak derin bir nefes aldı. Fazla hassas gözleri, rüzgarın etkisiyle yağmura karışmış ve havada hafifçe süzülen her toz parçaçığını görebiliyor ve aynı hassaslıktaki kulaklarıyla, rüzgarın gazabına uğrayıp, yere düşen yaprakların her birinin seslerini duyabiliyordu. Doğada var olan her şeyi görebilmek, her sesi duyabilmek her ne kadar ulaşılamaz ve mükemmel görünse de bazen rahatsız edici olaibliyordu. Elini ağacın gövdesinden hafifçe çekti ve ıslattığı dudaklarını soğuk rüzgarın yalamasıyla irkildi. Ellerini gözlerine koyup bir an için gözlerini ovuşturdu. Gözlerini yumup bu can görüntülerden kaçmak kolay olacaktı, ama bunu yapmıyordu çünkü gözlerini yumduğu anda gecenin derinliğindeki tüm bu renklerden vazgeçip karanlığa teslim olmuş olacaktı. Gözlerini bir kaç kez kırpıştırıp onları biraz olsun dinlendirdiğini umarak yeniden çevresine bakınmaya başladı. Ancak bu sefer çok daha dikkatli ve meraklı bakışlarla bakıyordu etrafına. Mavi gözleri ormanın etrafında dört dönerken, birden yalnızca bir noktaya odaklandı; ağaçların arasındaki küçücük bir kıpırtı. Ellerini yere koyarak destek aldı ve yavaşça doğruldu. Gözleriyle ağaçların arasında kalan tüm hareketleri takip ediyordu. Adımlarını hızlandırırken aynı zamanda konsantre olduğu nefeslerini de sıklaştırıyordu. "Üç kişiler. Üç kişilik, küçük bir aile. Ama kim bunlar..?" Kendi kendine mırıldanırken kafasında oluşan bir çok soru işaretini ortadan kaldırmak istiyordu. Gözlerini hedefine odakladı ve yürümeye devam etti -daha doğrusu koşmaya... Yanlarına vardığında sayıları konusunda yanılmadığını anlamış, derin bir soluk almıştı. Oldukça genç görünen adam, onu görünce paniklemişti, gözlerinin içi korku ve endişe ile dolmuştu. "Sen, sen kimsin?" Dudakları titriyordu. Adama göre oldukça solgun ve bitkin görünen kadın ise küçük kızı kendine doğru çekmiş, endişe ile kollarını ona dolamıştı. "Ben, Steveanna. Sanırım ortalıkta bir şeyler dönüyor. Olan bitenden haberiniz olduğunu düşündüm, böyle kaçtığınız göre..." Ses tonu kadifemsiydi ve oldukça sakin bir tavırla konuşmuştu. Adamın gözleri biraz olsun normale dönmüş olsa da tüm aile hala dehşet içinde ona bakıyorlardı. "Sanırım birden karşılarına yabancı birinin çıkmasına alışkın değiller!" diye mırıldandı duyamayacakları kadar kısa bir sesle. Soran bakışlarla adama döndü ve kafasını sallayıp sorusuna bir cevap beklediğini hatırlattı. Adamın dudakları titriyordu ve bir kaç dakika sonra vücudu da titremeye başladı. "Sen, ne olduğunu bilmiyor musun yani? Hiç mi insan içine çıkmadın?!" Adamın gözlerindeki endişe yerini biraz suçlama duygusuna bırakmıştı. Kadın gözleri dönmüş halde ona bakıyor ve her bakışında küçük kızı daha fazla sarmalıyordu. "Bilsem ne olduğunu sorar mıydım sence?" diyerek sert bir karşılık verdi adama. Sakin tavrını koruması şaşırtıcı derecede imkansızdı ancak bunu başarabiliyordu. Genelde kimse ona hayalet görmüş gibi bakmazdı. "Onlar geliyorlar! Ölüm Yiyenler, gelip hepimizi öldürecekler. Çok fazla zamanımız yok! Sen de bir an önce buradan gitsen iyi olur! Tabii eğer bir Ruh Emici tarafından ruhunun yenmesini göze almak istemezsen!" 'Ölüm Yiyenler'... Tüm bu insanlar hayatları boyunca yalnızca bir kişi tarafından yönetilen saçma, gereksiz bir sürüden korkarak yaşıyorlardı ve her ne kadar çok kişi onlara kaçmamalarını, güçlü, cesur olmalarını söylerse söylesin yine de kaçıyor, hayatlarını mahf ediyorlardı. Sağ eliyle saçlarını omzunun arkasına attı ve söylenmeye başladı. "Yine mi onlardan kaçıyorsunuz?! Ah, sizi lanet yaratıklar!" Gözlerinde bir an önceki sakinlikten eser yoktu. Öfke tüm bedenini kaplamıştı ve beynin her hücresi bu ödlek büyücülere, cadılara lanet yağdırıyordu. Gözlerini kırpıştırdı ve terleyen avuçlarını sildi. Rüzgar daha usulca esiyordu şimdi. Gökyüzü ise hala siyahtı, evet, siyahtı ama o içerisinde bir çok farklı rengi görebiliyordu. Sağ eliyle gözlerini kapattı ve derin nefesler alarak sakinleşmeye çalıştı. Gözlerini açtı ve bir şey söylemek istercesine dudaklarını oynattı. Ancak söyleyeceği şeyi söylemesi artık pek faydalı olmayacaktı; aile ortadan kaybolmuştu bile. "Hadi, kaçın bakalım küçük böcekler! Daha ne kadar kaçacaksınız bilmiyorum! Hiç biriniz dövüşmeye cesaret edebilecek kadar cesur ve kuvvetli değilsiniz!"Bedeni ağırlaşıyordu. Belki de çok yorulmuştu. Gecenin karanlığına teslim olup gözlerini yumdu ve kusursuz, ay ışığı kadar parlak bedenini ıslak toprağın üzerine bıraktı.

Konu: Geri: Steveanna Dextra Valerié Çarş. Mayıs 27, 2009 7:00 pm

Betimleme: 10/15
Açıklık: 6/10
Noktalama: 15/15
Hayal Gücü: 5/10
Akıcılık: 3/5
Uzunluk: 5/5

Puanınız: 44; Gulyabani/Skeleton/Dükkan Sahibi/Öğrenci/Şifacı/Bakanlık Çalışanı olabilirsiniz.

İtirazınız üzerine rpniz tekrar kontrol edilmiştir. Betimleme ve açıklık puanınız yükseltilmiştir.

Hoşgeldiniz.